Elimdeki bu hayatla ne yapacağım

İnsan doğası gereği her şeyi bilmek ister.- miş. 

Ben küçükken babamın bir teybi vardı ona kasetleri koyar kıkırdaya kıkırdaya şarkı söylerdik. Kasetin bandı  bozulmaya başlayıp sesler acayipleşince hemen  teybi durdurup, kaseti kalem vasıtasıyla  sarıp tekrardan  kaldığımız yerden neşeyle dinlemeye devam ederdik. 

İnsan hayatı da keşke böyle olsa bozulunca hemen bandı sarıp kaldığımız yerden sorunsuz devam edebilsek. Tamamen okul hayatından kopalı yani mezun olalı  2 sene olacak ve ben yeni yılın başında bir yaş daha alacağım. Bu yaşta herkes gibi bende beklentilerimi dile getirip yeni planlar yeni hedefler yeni kurallar koyacağım hayatıma. Her sene olduğu gibi bu sene şunları şunları yapmayacağım diyeceğim. Kendini kandırma sanatında başarısız olduğum için hayat yolcuğunda küçücük bir taşa çarpıp sendelediğim an kolay yolu seçip zorluklar karşında pes edeceğim. Evet bunları buraya yazıp itiraf ediyorum. Çünkü ben her sene artık hayatımı değiştireceğim  dediğim noktada eski monotonluklara geri dönüyorum. Yenilikler hiç olmuyor değil elbette oluyor mesela iş değiştireceğim.. Pardon iş değil iş alanımı tamamen değiştireceğim. Bilindiği üzere ben bir öğretmenim. (atanmamış bir öğretmen). Bir süre önce sertifikalı bir kursa yazılmıştım. Muhasebe kursuna... Artık anam babam usulü diyebileceğimiz kara tahtada hocamız bir şeyler öğretti bize bende 90'lardan kalan bir çocuk olarak  eski usulle öğrenip defterime geçirdim onları. Ve uzun bir sürecin sonunda sertifikamı aldım. Artık yeni bir iş bulma zahmeti beni bekliyor. Ne kadar ilerleyebilirim. Gerçekten becerebilir miyim bilmiyorum. Gerçi disiplinli ve yaptığı her işi iyi yapmak isteyen biriyim. Ama insanlar buna ne kadar izin verecek nereye kadar çıldırmadan dayanabileceğim görelim. Öğretmenlikten tamamen vazgeçecek de değilim belki öğretmenlik sitelerine kayıt olur online olarakta anlatmaya çalışır paslanmadan yoluma devam ederim. Zaten insanların artık tek bir işte kalma ya da ilerleme devrinin sonuna geldiğimizi düşünüyorum etrafımdaki herkesin ek iş ve ikinci  bir iş arayışı mevcut keza benimde öyle. Onun dışında hayatıma devam etmek için güzel kışlık kazaklar hırkalar örüyorum kendime ve başkalarına.. Bu merakım nerden geliyor bilmiyorum ama kalın kalın hırkalar kazaklar örmeyi o kadar seviyorum ki.. 

 Hayatımın 1 sene sonrasını bile bilmek isterdim. Bu bilinmezlik beni o kadar farklı yerlere sürüklüyor ki sorguladıkça büyük derin bir  çukurunun içine itiveriyor beni. Gerçi insan olmanın temeli sorgulamaktan geçer ne demiş Sokrates   ''sorgulanmamış bir hayat yaşanmaya değmez'' ama bu sorgular insanı bir çukurun içine atıveriyor işte. Bende takılmış bir kaset gibiyim sürekli aynı şeyleri tekrar edip duruyor bir mana bulamıyorum bu düşüncelerime. 

Aslına bir beklentim var o kadar büyük bir şey değil sadece yaşamayı hatırlatmam gerek kendime bu hayata  ilk ve son kez geliyorum anı yaşamak hayatımı dolu dolu geçirmek istiyorum. Hayatımı sosyal medyaya göre değil kendi gözlerimle kendim için yaşamak istiyorum. O kadar aynı şeyleri yaşarken buluyorum ki kendimi bir gün öncemi unutup dün yaptıklarımı bugüne uyarlayıp devam ediyorum sonra tekrar aynısını yapıyorum. Dişlerimi fırçalarken fark ettim bunu ben artık makinalaşmışım sadece belli bir kodlamalarım var rutinleri yapıp yaşadığımı sanıyorum. Dişlerimi fırçaladığımı unutup 2. kere almasaydım o fırçayı elime bunun farkında bile varamayacaktım..

Bu yazıda böyle karmam çorman dökülü verdi parmaklarımdan.. Belki de bu yazının başlığı karman çorman olmalıydı... Ama benim aklımı kurcalayan başka bir soru var.... Elimdeki bu hayatla ne yapacağım?  

Not: .Okumadan paylaştığım için yanlış yazım noktalama işaretlerinde dikkatsizlik olabilir. 

Not2: Kullandığım gif pinteresten alınmıştır.