BEN YÜZLERCE KEZ TOPARLANMAYA ÇALIŞMIŞ AMA DAHA ÇOK DAĞILMIŞ BİR KIZIM

“Çünkü bilmediğini bilmek için bir hayli anlayış olmalı insanda: Bir kapının kapalı olduğunu anlamak için o kapıyı itmek gerekir.”

I. BÖLÜM

Selam,
Bu sabah hem çok geç hem de çok zor uyandım önce kendimi doyurup daha sonra dışarıdaki yaşama su ve mama hazırladım o kadar imreniyorum ki onlara bu kapitalist sisteme ayak uydurmak zorunda değiller her gün aynı derinin içinde hayatlarına devam ediyorlar.. Ben ise giydiğim bir tişörtü bir daha giyinemiyorum bile hatta bazen önceden giymiştim bunu deyip bir daha  giymeye utanıyorum.

II. BÖLÜM

Bir sabah kalktığınızda bambaşka biri olarak uyanmayı dilediniz mi hiç. Ben çok diledim. Başka bir isim başka bir görünüm başka bir hayat başka bir ülke başka bir dil başka bir yaşam hatta o yaşamdaki dertlerimi bile belirledim öyle uyanmak istedim ama tabii ki de olmadı. İçimde bir kabile yarattım farklı farklı karakterler hepsinin kendine ait dünyası kendine ait özgürlükleri vardı kimi aşkı bulmuş kimi zengin kimi aile konusundan çok şanslı kimi çok başarılı ama hiç biri ben değildi hatta benimle gerçek hayatta karşılaşsalar arkadaş dahi olmayacak kadar güzel hayata sahip olan karakterler var ettim. Tabii bunlar beynimde üç saniye falan yaşıyorlar sonra özgürlüklerine kavuşuyorlar sadece eski bir dostu hatırlar gibi kendilerini hatırlatıp sonra unutmama izin veriyorlar. Sanırım ben hafif deliyim. Yada çok okumaktan mı oluyor acaba bilemedim ama bildiğim bir şey var ki bu delilikle birlikte bir daha dünyaya gelsem aktris olmak isterdim içimdeki ütopik dünyayı yansıtmanın güzel bir yolu olurdu.

III. BÖLÜM

2025 de o kadar çok şey yaşadım ki aslında öğrendim yaşamak benim için çok büyük bir kelime şuna inanıyorum herkes doğar büyür ama herkes yaşayamaz. Ben de yaşayamayanlardanım. Yani abartı bulmayacaksanız eğer yaşayan ölülerdenim. Bu ölü toprağını üstümden atmak için kısa bir tatile çıktım. Her şeyi geri de bıraktım. Muhteşem bir beş gün geçirdim kendimi dinlediğim kendimle vakit geçirdiğim sadece kendim olduğum varlığımı insan gibi hissettiğim bir beş gün. Bana iyi gelir sandım ama yanılmışım ilk defa bir tatilden dönerken yolculukta ağladım. İçime attıklarıma geri dönmek beni o kadar korkuttu ve yordu ki aslında bunlardan kurtulmak için gitmiştim ama  daha fazla bir farkındalıkla geri döndüm. Hakikatlerim ve hayallerimin arasında parçalanıyorum ne olduğumu ne istediğimi bilmiyorum. Geçmişe çok takılı kalmış hissediyorum kötü anılarıma geri dönüp onları tekrar kalbimde yeşertiyorum. 

IV.BÖLÜM

Bir kaç ay önce bir arkadaşımın beni aşırı kıskandığını fark ettim. Aslında içten içe biliyordum da konduramıyordum çünkü bana göre hayatı çok güzeldi birlikte bir çok ''sorununu'' hallediyorduk. Meğerse bana hep kuruluyormuş arkamdan network ağım genişlesin diye tanıştığım insanları bana karşı doldurup durmuş. Aslında bir çok yerden güzel denemeyecek ama beni idare edecek güzel sayılacak maaşlarla başlayacağım iş teklifleri aldım. Ama bu olay beni o kadar üzdü ki bir türlü kendimi toplayıp atlatıp yeni bir başlangıç yapamadım. Bu olayları bilmeden önce çok yakın  hissettiğim (şu anda hayatımda olmayan başka bir blog yazısında anlatırım) biri bana durduk yere kıskanan arkadaşımla ilgili sorular sorup bir kaç demeç verdi sonra kendini tutamayıp seni çok kıskanıyor dedi. O an üstünde durmamıştım (keşke neden böyle düşündüğünü sorsaydım) çünkü dedim ya çok konduramıyordum ayrıca beni kıskanacağı hiçbir şeyim yoktu bana göre... Sonra  öz geçmişim için önemli olacak insanlarla konuşmaya başladım tavırlarının bana karşı çok değiştiğinin farkına vardım. İşte o an kafamda bir şimşek çaktı. Kötü hissetmemem gerekirdi ama kendimi çok kötü hissettim. İlahi adalete çok güveniyorum oraya bırakıp aradan çekilmek istedim ama niye neden sorularını kendime sormaktan alıkoyamıyorum. Bu sorun öylece kaldı bir yüzleşme olmadı çünkü kimse bana o senin hakkında böyle söylüyor demedi sanki kendi fikirleriymiş gibi söylediler bende sessiz kalmadım tabii ki. Ama aşırı kırıldım. 

V. BÖLÜM

Kişisel talihim konusunda her zaman kendimi bedbaht hissetmişimdir. Nankör diyeceksiniz bana belki ama öyle. Evdeyim çalışmamak bana hiç iyi gelmiyormuş onu fark ettim ama aynı zamanda çalışmakta istemiyorum çünkü çok yoruldum. Pandemi dönemini hatırladım öğretmenlik yaptığım o güzel zamanlar her dönemin kendine ait dertleri var param yetmiyor öğrenciler baş edilecek gibi değil diyerek bir kenara koymuştum asıl mesleğimi daha sonra başka alanlarda uzmanlaşmadan çalışmaya başladım. Tek işte de çalışmadım hep başka gelir kaynakları da buldum kendime. Şu anda da ufak da olsa gelir kaynağı olsun en azından deyip yaptığım işler var tabii ki de. Ama nedense kalbimde bir yerde bir sızıntı hissediyorum. Sisli beynimin illüzyonundan kurtulmak için bugün üzülmeye hak gördüm kendime üzül bakalım ne kadar üzüleceksin...

VI. BÖLÜM 

Bir kaç kitap bitirdim bu hafta bir tanesi bile okumaya değmezdi. Bu çok satan kitaplara da inancım kalmadı artık sistem bize okutmak istedikleri kitapları zorla okutuyormuş gibi hissediyorum...Kitap alışverişi yapacağım o yüzden önereceğiniz kitaplara talibim.