Her gün ama her gün gözlerimi açar açmaz daha kötü ne olabilir diyerek kalkıyorum ve daha kötüsü oluyor bir sınırı olmalı diyorum her inişin bir çıkışı vardır değil mi ama daha aşağıya çekiliyorum.
Sevgili Sanal Günlüğüm,
bugün biraz ağladım odamda tüm gün hiçbir şey yapmadan oturuyorum sessizce… spora gitmiyorum İngilizce çalışmıyorum hedeflerimi gözden geçirmiyorum. Yaşama tutunmak için hadi kalk kızım senden başka kimin var diyemiyorum. Hayatım bir anda çok kez alt üst oldu. Kendi verdiğim kararlar üzerinden değil. Bekliyorum şuan sadece bekliyorum geçmesini. Etrafımdaki sahtelikleri çok net görüyorum herkes bana yalan söylüyor kime güvenmeliyim bilmiyorum.içimdeki o sesi duyuyorum (hiç kimseye).
birine yaslanıp ağlamak istiyorum ama şuanlık göz yaşlarımı içime döküp bir uçurum kenarında olduğumu hayal ediyorum rüzgarın yüzümü dövmesiyle çığlık çığlığa bağırıyorum evet bunu hayal ediyorum. Duygularım düşüncelerim karmakarışık kiminle paylaşmalıyım bilmiyorum.Bu hisler çok uzaktı ama çok tanıdıktı…
geçerken mi uğradı bana yoksa kalıcı olarak mı çaldı kapımı. Bir an önce gitmesini istiyorum kalbim aklım bedenim her şeyimle hissediyorum bu acıyı nefes alamıyorum boğazımda bir acı var içime attıklarım kalbimde patlayacak gibi. Sakin olmalıyım ben böyle biri değilim hemen toparlanmalıyım ama kalkamıyorum. Çok acıyorum kendime bu hisleri paylaşmak içime atmak kadar zor. Keşke keşke olup biten her şeyi sansürlemeden anlatabileceğim biri olsaydı hayatımda.. Evet arkadaşım çok hatta öyle ki 29 yıllık hayatımda ilkokuldan beri yakın arkadaş olduğum arkadaşlarım var fakat nasıl söylerim onların da bunca dertlerinin arasında hem anlatacaklarım oturup sessizlik isteyen cümleler taşırken kimi kendi üzüntüme çekebilirim ki çok çok yorgun hissediyorum. Hayatımda bir daha görmek istemeyeceğim insanların suratına bakmak zorunda kalmak beni aşırı yıpratıyor hele ki onlardan ömür boyu sorumluyken..yaşadıklarımı sindiremediğim için biraz bağırsak sorunu yaşıyorum sanırım ya da ben öyle hissediyorum bilmiyorum 2 günde cildim ölesiye sivilcelenip atmış ki normal şekilde de değil böyle yara gibi kırmızı kırmızı neyse hallederiz helalde zamanla..
hayatım boyunca kimse beni düşünmedi kimsenin en sevdiği en düşündüğü en önem verdiği ya da önem verdiği olmadım genelde çöp kutusuyumdur gelirler anlatırlar haller derler sonra her şey geçer kurban ederler hep böyle biri oldum ne zaman tamam artık bitti desem vicdansızlıkla suçlandım her neyse içimden konuşuyorum suanda yazdığım her şeyi neden konuyu kendi kendime buraya getirdiysem. Hayat eğer zor zamanlarınızda sarılacağınız biri yoksa çok zor.
bazen iki kolumu kavuşturup kendime sarılıyorum sonra diyorum ki şükret ya kollarım olmasaydı nasıl sarılırdın kendine…
anlayacağın sevgili günlük çok zorlanıyorum ama halledecek güç gelir bana dimi.
Merhabalar.
YanıtlaSilBu aralar herhalde hepimiz değişik cehennemler yaşıyoruz. Mütemadiyen bu böyle devam etmeyecek, elbette hepimiz bu cehennemlerden kurtulacağız. Ne kadar zorlansanız da tüm bunların üstesinden gelecek güç potansiyel olarak mevcut olup, yeri ve zamanı gelince devreye girecek. Sabır ve metanetle bekleyeceğiz.
İnsanın sıkıntılarını, dertlerini, sorunlarını güvenle paylaşacağı bir dostu olmalı. Aksi halde, her şeyi içimize ata ata dert matçalısı oluruz.
Selam ve saygılarımla birlikte sağlıcakla esen kalın.
Recep Altun, değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim. Ne kadar da güzel dile getirdiniz evet herkesin kendi cehennemi var bir gün bitmesi umudu belki de insanı hayatta tutan. Yorumunuz bana güç verdi. İyi ki uğradınız sevgilerimle.
SilBenzer cehennemi 50 yaşımdan sonra yaşadım ve ömrüm boyumca eleştirmeme karşın terapi&ilaç desteği almak zorunda kaldım. Sorunu çözmüyor ama çözecek kadar perdeliyor (benim çözmem iki yılı buldu). Umarım geçer sizinkisi de!
YanıtlaSilArakolpa, yorumunuz için gönülden teşekkür ederim. Yaşadıklarınızı paylaştığınız için de teşekkür ederim inanın bunları duymak beni üzse de aynı zaman da güçte verdi. Terapi tam anlamıyla bir çözüm olmasa da bazen yola tutulan bir ışık oluyor önümüzde ben daha o kadarına cesaret edemedim ama sizin çözüme ulaşmanız beni çok sevindirdi ayrıca kendi yolum içinde umut oldu paylaştığınız için çok teşekkür ederim.. Umarım hayatınızda ki her şey çok çok iyiye gider. sevgilerimle
SilAhh canım benim, kocaman sarılmak istedim ben de sana... Seni anlıyorum, senin yazılarını okurken benim de aynen böyle hissettiğim zaman dilimleri geldi aklıma, sabahına alerjik reaksiyon gibi kaşıntıdan öleceğimi düşündüğüm cilt yansımaları yaşadım... Sadece şunu diyebilirim, geçiyor ve geçecek. Kendini filtresiz anlatma konusunda çevrende kimseyi bulamamanı da anlıyorum. O zaman bir kağıda yaz, kendi kendine konuş, varsa imkanın bir terapistle paylaş... Ama paylaş. Maalesef acının içine girmek tam da böyle bir şey, yanmadan kanatlar çıkmıyor. Kocaman sarıldım sana, umarım gün geçtikçe en azından hissettiğin acı hafifler... Filtresiz bir şekilde anlatmak istersen de buradayım. Mesaj kutum da sayfamda duruyor. Çok sevgiler ❤
YanıtlaSilAnnabell, Güzel kadın 🤍 bu güzel yorumun için çok teşekkür ederim. Açıkçası çok zorlandığım bir anda belki de 15 saniye telefondan karmaşık duygularımın içerisinde yazmış olduğum bir yazı büyük ihtimal anlık anksiyete ya da yoğun kaygı yaşadım hatırlamıyorum bile geçen seneye kadar yaralarımı gösterme konusunda aşırı perdeliydim bu konuda öyle kibirliydim ki. Ama sonra bir faça izi gibi üstümde kaldılar bende onlarla yaşamayı ve göstermeyi öğrendim asla iyileşmeyecekler biliyorum ama artık göstermekten utanmıyorum. Sansürlemek zorunda kaldığım çok şey yaşadım çünkü kelimelere nasıl dökülür bilmiyorum. Kafamda tasarlıyorum evet böyle söyleyeceğim diyorum ama pratikte dilimden asla çıkmıyorlar öğrenemiyorum onları anlatmayı. Ama yine de desteğin için sonsuz teşekkür ederim bazen seni anlıyorum demek 1000 dert dinlemeye bedeldir. iyi ki varsın. Teşekkür ederim
Silmutlaka hepsi geçecek. sağlığına dikkat et ama. terapi almalısın olabiliyorsa, özel gidemiyorsan devlet hastanesi olabilir, eğer olabiliyorsa reiki gibi de olabilir. sabır.
YanıtlaSildeeptone, yorumun için çok teşekkür ederim. Birini anlatıp tamamen boşalmak bende telefon bataryası etkisi gösteriyor enerjimi tekrar topladığımda eskiye dönüyorum sanırım bunun için kendi bakış açımı yeniden şekillendirmem gerek bunun için de biraz ortam değişikliği şart !. Reiki mi ? bunu araştırıp deneyeceğim meditasyonları hep çok sevmişimdir ama bu sefer farklı bir yolculuk olacak gibi.
Sil"hayatım boyunca kimse beni düşünmedi kimsenin en sevdiği en değer verdiği " olmadım diyorsun ya..işte tam bu yüzden hayatının en önemli kişisi en değer verdiğin en sevdiğin kişisi hem de tüm çarpık hatalı sorunlu hallerine rağmen KENDİN olur mu lütfen..sana emanet edilmiş bir sen var ya ona şefkatle ihtimam göstermeye ve korumaya çalışırken şunu daima hatırlamanı isterim, bunları yaşayan tek sen değilsin, yalnız değilsin ve vakti dolduğunda her şey biter, geçer..acılar ve sebepleri bile..sarıldım.
YanıtlaSilNe kadar kıymetli cümleler bırakmışsınız çok teşekkür ederim. İnsan bazen en büyük eksikliğin kendine sahip çıkmak olduğunu hissediyor. Yalnız olmadığımı hatırlattığın için teşekkür ederim. Bu sarılmayı gönülden hissediyorum. Sevgilerimle
Silİnsanın kendini yalnız hissetmesi zor gerçekten. Keşke her şey daha farklı olsa, içindekileri paylaşabilsen. İnşallah her şey yoluna girer ve rahatlarsın.
YanıtlaSilDuygu özkan, Temennilerin için çok teşekkür ederim. Hayat bu kırıldığı yerden filizleniyor insan. Zamanla geçeceğine eminim. Yorumun içinde çok teşekkür ederim. Sevgilerimle
SilHayatta gerçek bir arkadaşım olmadı benim de hiç. Ben öyle hissedemedim yani.
YanıtlaSilYolcu gibi dolaşıyoruz yeryüzünde. Yolcunun ne kadar dostu olabilir ki? Her şey gelip geçicidir. Allah'dan başka kimimiz var ki?
Kötü duygulara, hatta hayatın kendisine, dünyaya karşı insanı idare eden şey, bir fâni olması sanırım. Yani çocukluğunu özler, "keşke büyümeseydim" der ama bir yaş daha almak rahatlatır insanı. Kökten huzura kavuşacağına inanır. Ölümsüzlüğün sırrını gamsızlar merak etsin.
YanıtlaSilSeni malesef ki çok iyi anlıyorum. Çok çok benzerlerini yaşadım, yaşıyorum. Herkesin süreci ve yaşadıkları farklıdır ama benzer hisleri deneyimleyen biri olarak söylüyorum, bekleyerek belki sakinleşebilirsin ama aksiyon almazsan hiçbir şey geçmiyor. Kendine sarıl, kendini ayağa kaldır ve meşgul ol derim. Önceki yazılarında planlarından bahsetmiştin. Biliyorum bu psikolojide zor ama başlayınca devamı geliyor. Sadece başla ve yaşa, düşünme. Yani bence. Sen yaşadıkça, yaşamında ilerledikçe bir bakarsın seni hak eden, aslında seninle uyumlu insanlar yaşamına girmiş. Ben artık hiç kimseden bir şey beklemiyorum ve her şeyi bekliyorum. Bilmiyorum anlatabildim mi? Bu nedenle kimseye takılmamalısın. Kendine sarılmalısın. Çok da üzme kendini. Biliyorum yine uzaktan demesi kolay ama ben çok fazla ağladığım, üzüldüğüm sinirlendiğim için ürtiker ve geçmeyen lekeler gibi sağlık sorunları yaşadım. Bu benim için son noktaydı. Hiçbir şey ama hiçbir şey için kendini yıpratmana değmez. Kendine dikkat et.
YanıtlaSil