Monarosa'nın Kamburu -1

''Mona tası tarağı topla gidiyoruz.''

İnsan bazen kendi hikayesinde yer almayan birini sanki hikayesinin baş kahramanıymış gibi hissedebiliyor ne gülünç.

Selam,

Sanki bir daha bulmanın imkansız olduğunu hissettiğim o bağları kaybetmemek için verdiğim savaşı kaybetmiş ve bir yıkım sonrası oturmuş olanları düşünüyor gibiyim aslında imkansız olan benim yüreğimmiş o sevgi benmişim de başkasının sanmışım gibi hissediyorum. Biraz karmaşık girdim lafa değil mi.. İşte rüyalarım da bu iki gündür böyle karmaşık. Almam gereken bir ders var biliyorum yaratıcı seni daha ne kadar uyarabilirim uyan artık diye bağırıyor sarsılıyorum fakat ben almam gereken dersi anlayamıyorum. Sanki içimdeki o yalnız çocuğu kuyusundan çıkarıp tüm gün dilediği ne varsa önüne sermişim göremeyeceği manzaraları göstermişim daha sonra onu alıp o yalnızlık kuyusuna geri götürmüşüm gibi.. Şimdi kendimi mutlu mu etmiş oldum yoksa zulmüme mi zail ettim... 

bir ikilemdeyim...

Hayatım ve hayatlarımız hiç bir zaman aynı dengede gitmez bazen kırılmalar yaşarız o kırılmalar bir dakika önceki senle aynı kişi olmaz aynı zaman da hayatımıza aldığımız insanlar bir denklem değildir bazen tutmazlar. Ama nedense ben hep başkalarının dertlerini dert edinip kendi derdimin üstüne katmışım yetmemiş onların mutlu olmaları için her şeyi yapmışım. Gerekirse kendimden çalmışım. Mutlu ettiğim herkes ilerlerken kendim durmuş arkadan el sallamışım hem de sırtımda koca bir yükle yoruldum fakat indiremiyorum da o yükleri. O kadar eğilmişim ki mutlu ettiğim yüzlerde kendi mutsuzluğumun yansımasını görmüşüm. Bu kamburu artık sırtımdan atmak istiyorum ama nasıl?

 Zaman geçtikçe aidiyet duygumu kaybediyorum hislerim otomatikleşiyor ben bir makine gibi bilmediğim duyguları üstümde formüle ediyorum. Tanımıyorum artık kendimi yabancılaşıyorum kendime büyümüyorum hissizleşiyorum. Zamanım dar ölüme doğru yürüyorum. Yaşarken neden yaşamak istediğimi sorguluyorum bu hayata gelmeden önce neden gelmeyi tercih ettiğimi yaşamaya değer gördüğüm o anın ne olduğunu bilmek istiyor o anı iple çekiyorum.

Artık kamburum boyumu geçtiğime göre bu bomboş geçen zamanlarımı doldurmanın tam sırası o yüzden bugün kendime ‘‘yaşamaya değer ’’ adlı bir program hazırlayacağım. Uzun zamandır yapmak istediğim ertelediğim ne varsa hayatımın tamamını etkileyecek ne varsa her şeyi yapacağım tabii bunun için tekrardan spor salonuna yazıldım. Sosyal hayatım gayet geniş ama biraz daha genişlemesinin hiç bir mahsuru yok gözümde. Yarım yamalak olan o İngilizcemi ileri seviyeye taşıyıp IELTS yada TOEFL belgesi alacağım. Başkalarının hayat koçluğundan istifa edip (bunu gerçekten yapıyordum) kendimin koçu olacağım. Kendime söz veriyorum. Hep bir akıl hocası istemişimdir tabi onu da bulabilirsem muhteşem olacak fakat bulamasam da hiç önemli değil ben yolumu tekrar açacağım.

İşte karamsar olarak başladığım her günün her anın her yazının sonu yeniden ayağa kalkmaya çalışmamla  bitiyor ve  ben bu mücadeleyi seviyorum..

🍀